“Мэсія” зьявіўся ў вельмі цяжкі для Гендэля пэрыяд. Яго папярэднія творы не карысталіся попытам з-за неспрыяльна настроенай у адносінах да кампазытара часткі арыстакратыі. Да таго ж даводзілася канкураваць з папулярнай у той час італійскай опэрай. Аднак твор хутка заваяваў прыхільнасьць слухачоў. Так, што перад паказамі нават публікаваліся рэкамэндацыі для жанчын не апранаць на канцэрты шырокія спадніцы, а мужчынам – шпагі, каб магло зьмясьціцца больш людзей.

Вяршыня араторыі і адно з самых знакамітых твораў кампазытара – хор “Алелюя”, які завяршае другую частку. Кампазыцыя настолькі моцная, што ў Англіі склалася традыцыя слухаць гэты хор толькі стоячы.

Музыка неверагодна моцна кранала і самога аўтара, яго хатнія сьведчылі, што пад час яе напісаньня ня раз засьпявалі Гендэля ў сьлязах.

Гэта, аднак ня значыць, што твор сумны. Увесь ён пранізаны радасьцю. Радасьцю пяшчотнай у частцы, дзе распавядаецца пра нараджэньне Ісуса і радасьцю трыюмфуючай, зьвязанай з перамогай Ісуса Хрыста над Сьмерцю.

Хрыстос у Гендэля не маўклівы пакутнік, але – герой і пераможца. “Ты паб’еш іх жалезным жазлом, патаўчэш іх, як посуд ганчарны» гучаць у творы словы з другога Псальма.